Pomoc dla nauczycieli szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych
Wstęp
Polonez, to inaczej taniec chodzony, wolny. Inna często spotykana nazwa to polski. Zwany bywał również pieszym. Dziś rozpowszechniony jest już w całej Europie.
Wzmianki o tańcu w rodzaju poloneza pochodzą z drugiej połowy XVI i początków XVII wieku. W Polsce taniec ten w swej najdawniejszej postaci zachował się w melodiach z początku XVII wieku, a znanych jako kolędy: „W żłobie leży”, „Dzisiaj w Betlejem”, „Bóg się rodzi”. Być może, że dopiero w wieku XVIII ułożono teksty religijne do wcześniejszych melodii tanecznych.
Tańczony pod koniec XVI i XVII wieku na dworze królów polskich „polonez” był swego rodzaju paradą szlachty przed królem; stanowił nieodzowną część ceremoniału dworskiego. Otwierano nim największe uroczystości. Był tańcem poważnym, dostojnym. Od połowy XVII wieku polonez, znany wśród wszystkich warstw społecznych naszego kraju, zyskał rangę oraz miano tańca narodowego. Osiągnął sławę i poza jego granicami, jako szczególnie reprezentatywny dla naszej kultury. Stał się synonimem polskości.
Dziś obok mazura jest tańcem rozpoczynającym uroczyste bale nadającym im rangi i powagi. Stał się nieodłącznym elementem szkolnych uroczystości pożegnalnych, reprezentacyjnym tańcem „Studniówek”.
Niniejsze opracowanie jest pomocą dla nauczycieli przygotowujących młodzież szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych do otwarcia bali szkolnych tańcem narodowym „Polonez”.
Zapraszam!